Erik Adigard. Absolut Adigard. 1996. Courtesy of Absolut Vodka.
Q&A Erik Adigard
Erik Adigard is a communication designer based in the San Francisco Bay Area. His work ranges from branding, interaction design, immersive installations and video to consulting and design strategy. Better known projects include many visual essays for Wired magazine, websites for WiredDigital, the branding of IBM software, and large exhibits for La Villette, Paris, the Lisbon Biennale and the Venice Architecture Biennale. He also teaches, and serve on juries and advisory boards. www.adigard.com and www.madxs.com
Erik Adigard. Absolut Adigard. 1996. Courtesy of Absolut Vodka.
Erik Adigard. Absolut Adigard. 1996. Courtesy of Absolut Vodka.
Q&A Piet Schreuders
Piet Schreuders (1951), graphic designer since 1975, editor-publisher of magazines De Poezenkrant and Furore, art director of VPRO Gids, researcher and writer. www.pietschreuders.com
Images courtesy Piet Schreuders. All rights reserved ©Piet Schreuders.
Q&A Max Kisman
As an analog graphic designer I first got interested in using computers when I saw a music video that used pixelation in its imagery. It was the early 80s and at the time I was graphic designer for Vinyl Music magazine. I used computer prints in an experimental "computer issue" (see elsewhere on this site). From then on I started to integrate digital technology in my graphic, typographic and illustrated work. Working with the Sinclair Spectrum 48K, the first editions of Apple Macintosh for print and Commodore Amiga 1000 for animation, I literally grew up (and in) with the technology in my field. It was applied in a.o. the '87 issue Red Cross Stamps of Dutch postal service, Language Technology/Electric word magazine, posters for Paradiso and Television graphics for Dutch VPRO Broadcasting networks. Later I got seriously involved in designing graphics for the first editions of websites like HotWired and VPRO digital. www.kismanstudio.nl
Max Kisman and Bert Hendriks explain how they use the Apple MAcintosh at the 1986 Woord & Beeld event in the Meervaart, Amsterdam NL
Max Kisman and Bert Hendriks explain how they use the Apple MAcintosh at the 1986 Woord & Beeld event in the Meervaart, Amsterdam NL
Digital Death Day
While we pay most of our attention to preserving our valuable digital data luckily other smart people think beyond this and concern about our digital afterlife. Last Digital Death Day held on 20 May 2010 in London brought together the businesses of social networking, data management and.... death care. They identified three dimensions of digital death:
Forgotten and found. The 1984 Apple Macintosh pricing list.
In 1982 Vinyl music magazine was designed using rudimentary computer printouts for its typography. The Apple Macintosh wasn't available then. Vinyl's design was experimental, clumsy, but it contained the idea that magazines might as well be computer generated. See the article on Vinyl, magazine for modern music (still to be translated). Affordable computer technology was still quite remote for me.
Digital engravings for value paper
Between the antiquarian books and brochures at Nijhof and Lee earlier this year I did find the leaflet De zomerzegels en de computer (The summer stamps and the computer) from 1970. At that time, the summer stamps of 1970 fascinated me enormously one way, yet on the other hand I resisted their mechanical appearance.
Picking up the pieces, California
In June 2010 we have been visiting and talking to a few main characters from the early days of digital graphic design in California, USA. We made interviews with MAD's Erik Adigard and Patricia McShane in Sausolito, and San Anselmo's visual artist John Hersey.
Over bewaren
In mijn gesprekken met grafisch ontwerpers gaat het opvallend vaak over archiveren en tegenwoordig vooral over 'digitaal bewaren'. Het valt me telkens op hoe verschillend er wordt gedacht over het nut en noodzaak van het duurzaam bewaren van digitale bestanden, maar ook hoe weinig informatie er voor 'niet-professionals' beschikbaar is. De meeste van mijn gesprekspartners beginnen uit te leggen dat ze vroeger braaf CD's en DVD's branden maar dat ze inmiddels beter weten en zijn overgestapt naar opslag op een extra harde schijf. Meestal geautomatiseerd.
De digitale vergetelheid
We leven in een digitaal tijdperk waarin een groot deel van de wereldbevolking werkt en communiceert met voortdurend nieuwere vormen van technologie. Informatie wordt uitgewisseld via e-mail, muziek bestaat alleen nog op MP3’tjes, vakantiefoto’s worden bewaard op internet en met de overheid communiceren we via een digitaal loket.
Vinyl, tijdschrift voor moderne muziek
1981. In de Volkskrant of Parool las ik over iemand die een coputerprogramma aan het ontwikkelen was om ‘normale’ lettertypes geschikt te maken voor een matrixprinter. Hij had daar al wat mee geëxperimenteerd op een Apple Lisa of Apple II en kon de letters op verschillende groottes uitprinten.
| Over bewaren |
| Published by KvdH on Monday, 17 May 2010 19:33 |
|
In mijn gesprekken met grafisch ontwerpers gaat het opvallend vaak over archiveren en tegenwoordig vooral over 'digitaal bewaren'. Het valt me telkens op hoe verschillend er wordt gedacht over het nut en noodzaak van het duurzaam bewaren van digitale bestanden, maar ook hoe weinig informatie er voor 'niet-professionals' beschikbaar is. De meeste van mijn gesprekspartners beginnen uit te leggen dat ze vroeger braaf CD's en DVD's branden maar dat ze inmiddels beter weten en zijn overgestapt naar opslag op een extra harde schijf. Meestal geautomatiseerd.
In tegenstelling tot papier en dozen struikel je niet over een digitaal archief. Dat betekent dat je het makkelijk vergeet, het ligt niet in de weg en je kunt het nog makkelijker negeren. Dat hou je vol tot het moment aanbreekt dat je op zoek moet naar dat ene document, een e-mail of een foto of willekeurig welk ander digitaal bestand. Dan moet je gaan graven in dat abstracte digitale archief, kiezen uit honderden abstracte regels, nummers en bestandsnamen. En is het je eindelijk gelukt om een oud document te vinden, dan is het nog maar de vraag of je het kunt openen en lezen. En is het nog wel exact hetzelfde document dat je toen bewaarde? Digitaal bewaren is gedoe. Interessant gedoe maar wel gedoe. Ik hou me er mee bezig en spreek er wel eens over met mensen die zich er professioneel druk over maken en mensen die dat helemaal niet doen. Zij vinden bijvoorbeeld dat helemaal niet nodig is om alles te bewaren, sterker nog, hoe meer er verdwijnt, hoe beter. Ik ben het natuurlijk helemaal met deze mensen eens. Er wordt namelijk veel te veel bewaard, omdat het makkelijk kan en de opslagcapaciteit steeds goedkoper. Hoeveel digitale vakantiefoto's bewaar jij ondertussen? En hoeveel daarvan zijn bijzonder, gelukt en het bewaren waard? Bewaren van dingen is, in de letterlijke zin, nog niet zo ingewikkeld. Brand een CD, stop die in een doos en voilà. Maar in tegenstelling tot een doos vol papier is een doos vol CD's bewaren zinloos als je niet hebt nagedacht hoe je die informatie later van de CD's denkt te kunnen aflezen. Daarvoor zorgen, dat is kortgezegd een hoop gedoe. Daarom zou ik ook beter consequent een verschil moeten maken tussen 'bewaren' en 'duurzaam toegankelijk houden'. Dat laatste doe je door zorgvuldig en met beleid, de dingen te bewaren waarvan je gelooft dat je deze later nog kunt gebruiken. Alleen bewaren om te gebruiken dus.
Hoe je dan zorgvuldig en met beleid kunt bewaren is onderwerp van deze weblog.
|